Μπήκες ένα βράδυ στη ζωή της, τα έκανες όλα άνω κάτω και εκεί που άρχισε να της αρέσει αυτό το χάος που δημιούργησες στο μυαλό και την καρδιά της, τα πήρες όλα πίσω. Όλα, αφήνοντάς της ένα μεγάλο κενό. Αναρωτιέται τι έφταιξε, μα δεν παίρνει απαντήσεις. Μόνο κάποια σκόρπια λόγια, κάποιες ιδέες που όμως δεν την καλύπτουν. Την γνωρίζω, δεν πείθεται εύκολα. Θέλει ξεκάθαρες κουβέντες, στα ίσια. Όσο κι αν αυτό την κάνει να πέφτει πιο κάτω. Αλλά όπως της λέω, δεν έχει σημασία πόσες φορές και πόσο θα πέσεις αλλά το ότι επιβάλλεται να σηκωθείς.
Κι άντε τώρα, να βρει και να μαζέψει ό,τι έχει απομείνει και να συμπληρώσει ξανά το παζλ της ζωής της. Μιας ζωής που δεν την ένοιαξε και τόσο που ανατράπηκε. Το αντίθετο. Ένιωσε πράγματα που αγνοούσε. Βρήκε κάτι άλλο στον εαυτό της, αυτό το κάτι... Και μου έλεγε, θέλω να αφεθώ. Και εγώ να της λέω, να αφεθείς αρκεί να ξέρεις πως κάπου πας.
- Δε με άκουσε. Πάντα με άκουγε. Ίσως να φταίω εγώ, σκέφτομαι, που δεν την είχα προειδοποιήσει. Που δεν επέμενα στο... αρκεί να ξέρεις πως κάπου πας. Της είχα εμπιστοσύνη. Μη φανταστείς, δεν την πρόδωσε, απλά αφέθηκε περισσότερο απ' όσο μπορούσε. Άλλωστε, έτσι είναι ο έρωτας.
Το παράλογο για αυτήν ήταν το ότι ένιωσε τα καλά και τα άσχημα συναισθήματα μέσα σε ένα διάστημα τόσο λίγο χρονικά, που δεν πρόλαβε καλά καλά να καταλάβει τι έγινε.
Κάποιος, κάποτε της είχε πει: "Κάνε αυτό που νιώθεις, φτάνει να το υποστηρίζει η λογική σου".
- Μα καλέ μου, τι της λες; Τι μπορώ πια να κάνω εγώ; Δεν ξέρεις αυτό που λέει: "Ο έρωτας παίρνει τα μυαλά εκείνων που έχουν μυαλά και δίνει μυαλό σε αυτούς που δεν έχουν"*; Έτσι είναι ο έρωτας. Μπαίνει παντού, έτοιμος να ριχτεί στη μάχη, να ταρακουνήσει τα πάντα θέλοντας να βγει κερδισμένος. Έλα μου όμως που λύγισε, του πλήγωσαν τα φτερά ενώ πετούσε και χάθηκε... Χάθηκε αυτός, χάθηκε αυτή κι εγώ στη μέση, όπως πάντα άλλωστε να προσπαθώ να σώσω ό,τι απέμεινε. Γιατί, γιατί την αγαπάω, είναι δικιά μου, είναι ο εαυτός μου, είναι ξεχωριστή, είναι... δικιά μου.
*
Denis Diderot
