Πέρασε κι όλας ένας χρόνος. Ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που έφυγες. Ένα απόγευμα, ένα τηλεφώνημα. Σε είχαν πάει για ύπνο, σε έβαλαν στο κρεβάτι και εσύ έβγαλες την τελευταία σου πνοή, κοιμήθηκες για πάντα. Ήρθα να σε δω, δε μπορούσα να αφήσω τα δάκρυά μου να κυλήσουν, έπρεπε να φανώ δυνατή. Στεκόμουν με την πλάτη στον τοίχο και τους έβλεπα να σε αποχαιρετούν, να μιλούν μεταξύ τους, με τις νοσοκόμες, με την υπεύθυνη. Δεν άκουγα κανέναν, παρά μόνο σε κοίταζα. Η σκέψη μου πάλι δεν συναντούσε το βλέμμα μου.
Όταν γύρισα στο σπίτι, κλείστηκα στο δωμάτιό μου και έκλαψα, έκλαψα πολύ. Με αθόρυβους λυγμούς για να μην καταλάβει κανείς τίποτα. Δεν ήθελα να δώσω εξηγήσεις σε κανέναν αλλά ούτε και να ακούσω λόγια παρηγοριάς. Απλά ήθελα να κλάψω.
Έφυγες και δεν πρόλαβα να σου πω συγγνώμη. Συγγνώμη που ήμουν ανίκανη να κάνω αυτό που μου ζήτησες. Δεν σε ξέχασα μα, εκείνο το απόγευμα που ήρθα να σε δω και μου ζήτησες να σε πάρω από εκεί, το σκέφτομαι και δεν έχω συγχωρέσει τον εαυτό μου και ούτε πρόκειται να το κάνω ποτέ. Η αδυναμία μου να αντισταθώ στις αποφάσεις άλλων για εσένα που δεν άκουγαν αυτό που εσύ ήθελες, η δειλία μου να τους αντιμετωπίσω, με πληγώνει ακόμα.
Βρίσκεσαι πλέον στον τόπο που πάντα αγαπούσες μα είχες στερηθεί για χρόνια. Σου υποσχέθηκα ότι θα έρχομαι, είναι μια υπόσχεση που σκοπεύω να κρατήσω. Σ'αγαπούσα πολύ και θα συνεχίσω να σε αγαπώ για πάντα.
Υ.Γ. Παππού, να μου προσέχεις τη Γιαγιά.
