Άνοιξα τα μάτια μου και την είδα να ψάχνει για κάτι, έχοντας κάνει ανάστατο όλο το δωμάτιο. Τη ρωτάω, μισοκοιμισμένη ακόμα, "τι ψάχνεις"; Κάνει πως δεν ακούει, δε μου απαντάει και συνεχίζει το ψάξιμο. Ρωτάω πιο επίμονα αυτή τη φορά συμπληρώνοντας ότι τα έχει κάνει όλα άνω κάτω και να δω μετά ποιος θα τα συμμαζέψει. Αυτό το άκουσε και μου απάντησε: "κάνε δουλειά σου εσύ, θα συμμαζέψω εγώ πριν φύγω". Για το τί ψάχνει, ούτε κουβέντα. "Και που θα πας; Κυριακή είναι σήμερα, δε δουλεύεις." Γυρνάει με βλέμμα θολωμένο και μου λέει: "δε θα σου δώσω λογαριασμό. Και γιατί να πρέπει να είναι μέρα για δουλειά για να βγω έξω από αυτούς τους τοίχους; Δεν έχω το δικαίωμα για μια βόλτα, για ένα καφέ, για ένα κάτι τελοσπάντων εκτός σπιτιού; - ας το καλό, αφού την είχα μέχρι πρι λίγο καιρό", μονολογούσε. Προσπάθησα να σταματήσω το παρολίγον παραλήρημά της και σηκώθηκα να φτιάξω το δικό μου καφεδάκι. "Που πας"; με ρωτάει. "Να φτιάξω καφέ, ν'ανοίξει το μάτι μου", απαγορεύεται; Ντύσου να πάμε μαζί έξω για τον καφέ, κάνε γρήγορα. Σε 10 λεπτά να είσαι έτοιμη, θα σε περιμένω στην πόρτα. Ευκαιρία -σκέφτηκα- να τη ρωτήσω αν βρήκε τελικά αυτό που έψαχνε. Δεν κρατήθηκα. "Ναι", μου λέει. "Και τι ήταν αυτό; δε σε βλέπω να κρατάς κάτι", της λέω και πάλι. "Δεν είναι κάτι που το κρατάς με τα χέρια", μου λέει, "είναι κάτι το εσωτερικό". Πάει! λέω από μέσα μου, τρελλάθηκε αυτή. Ντύθηκα και φύγαμε, αλλά η απορία δε μου είχε λυθεί και όλο μεγάλωνε η περιέργια να μάθω τι στο καλό ήταν αυτό το εσωτερικό πράγμα που έψαχνε, υποθέτωντας πως για να κάνει έτσι, πρέπει να ήταν κάτι πολύ σημαντικό για αυτήν. Φυσικά, δεν άντεξα και ξαναρώτησα, αφού καθήσαμε χαλαρά στους μεγάλους καναπέδες με τον καφέ στο χέρι. "Θα μου πεις τι έψαχνες τελικά"; για να πάρω την αφοπλιστική απάντηση: "Την χαμένη μου αυτοπεποίθηση".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου