Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Καληνύχτα, μη λυπάσαι.

Και εκεί που έχεις μαζευτεί με μια κουβερτούλα και χαλαρώνεις ακούγοντας μουσική, ένα κρύο βράδυ του Νοέμβρη, ξεσπάς σε κλάματα. Κυλάνε τα δάκρυα βροχή και προσπαθείς να καταλάβεις το πως και το γιατί. Προσπαθείς να σταματήσεις και να δεις τα πράγματα καθαρά, αλλά πως; Τι προηγούμενες φορές κυριαρχούσε η αυτοσυγκράτηση. Αυτή τη φορά όμως, ποδοπατήθηκε με φόρα. Ξέρεις τι φταίει και αδυνατείς να το αντιμετωπίσεις.

Φτάνει η στιγμή που τη θέση των δακρύων παίρνει ένας φριχτός πονοκέφαλος ο οποίος επιτρέπει στις σκέψεις να κάνουν σβούρες μέσα στο κεφάλι σου, χτυπώντας μια εδώ και μια εκεί. Κι εσύ χαμένη, να τις κυνηγάς για να τις βάλεις σε μια τάξη. Δεν σε υπακούει όμως ούτε το κορμί ούτε το μυαλό σου. Νιώθεις τόσο κουρασμένη που θες απλά να χωθείς πιο βαθιά στη κουβέρτα σου, να κλείσεις τα μάτια και να αφεθείς στην αγκαλιά του Μορφέα.

Καληνύχτα, μη λυπάσαι. Όλα έχουν ένα τέλος, αλλά κάθε τέλος φέρνει μια καινούρια αρχή, αρκεί να το πιστέψεις.