Η Σιωπή παρέα με τη Μοναξιά

Ένα απέραντο κενό. Παντού σιωπή και ο ήχος της πιο τρομακτικός από κάθε άλλη φορά. Κουραστική, ανυπόφορη, τόσο έντονη. Κάποτε στο άκουσμά της, στη σκέψη της, η ομορφιά της, η μελαγχολία της με γοήτευαν, την αποζητούσα. Τώρα πια τη φομάμαι. Κάνει τη μοναξιά μου να φαίνεται σκληρή. Κι εμένα μ'αρέσει η μοναξιά, ή τουλάχιστον μ' άρεζε, με ηρεμούσε. Είχε κάτι, αυτό το κάτι που χρειάζεται ο καθένας μας. Μήπως δεν την χρειάζομαι πια τόσο πολύ; Μήπως τώρα πια με πνίγει; Όχι όχι, μου είναι απαραίτητη, έστω κάποιες στιγμές... Αλήθεια, ποιές στιγμές;