Ο χρόνος μετράει αλλιώς

Πολλές φορές έχω ευχηθεί να γυρίσει ο χρόνος πίσω. Να διορθώσω και να προλάβω καταστάσεις, να ζήσω στιγμές που όταν είχαν συμβεί πέρασαν απαρατήρητες, να ασχοληθώ πιο σοβαρά με κάποια πράγματα τα οποία σήμερα μου είναι απαραίτητα, να είμαι πιο αφοσιωμένη στους στόχους μου, να να να...
Ξέρω όλα αυτά είναι τρελλές και βλακώδεις σκέψεις που κάνουμε σε στιγμές που τα βρίσκουμε "μπαστούνια", που σκεφτόμαστε και λέμε αχ! αυτό αν το είχα κάνει έτσι ή αλλιώς ίσως τώρα να ήταν τα πράγματα διαφορετικά... κι εδώ δεν υφίσταται το "πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να το πάθεις" (εμ! με τόσες φορές που το έχω ευχηθεί και τίποτα δεν έγινε, εγκατέλειψα τις ελπίδες μου). Για ένα ΑΝ, για ένα Ίσως! Τι κακό κι αυτό!
Είμαι σχεδόν σίγουρη όμως ότι αυτή την ευχή δεν την έχω κάνει μόνο εγώ. Και το σχεδόν, κι αυτό κακό! Αμάν πιά, πότε θα είμαι απόλυτα σίγουρη για κάτι;
"Ζήσε τη στιγμή" σου λένε. Άσε επιτέλους το παρελθόν εκεί που ανήκει και κοίτα το παρόν... ούτε καν το κοντινό μέλλον, μόνο το παρόν.
Λέω κι εγώ, σωστά τα λέτε -εκείνη τη στιγμή συμφωνώ, μετά τι γίνεται είναι άλλη υπόθεση-γιατί άμα κοιτάμε το μέλλον, όταν φτάσουμε σε αυτό θα θυμόμαστε το σημερινό παρόν σαν το παρελθόν... και έρχονται πάλι στην επιφάνεια αυτά τα αν και τα ίσως και φτου απ'την αρχή.

Είναι ο χρόνος σύμμαχος ή εχθρός; Εμείς πάντως πρέπει να τον έχουμε από κοντά... γιατί όπως και να έχει το πράγμα, ο χρόνος μετράει αλλιώς.

Η Σιωπή παρέα με τη Μοναξιά

Ένα απέραντο κενό. Παντού σιωπή και ο ήχος της πιο τρομακτικός από κάθε άλλη φορά. Κουραστική, ανυπόφορη, τόσο έντονη. Κάποτε στο άκουσμά της, στη σκέψη της, η ομορφιά της, η μελαγχολία της με γοήτευαν, την αποζητούσα. Τώρα πια τη φομάμαι. Κάνει τη μοναξιά μου να φαίνεται σκληρή. Κι εμένα μ'αρέσει η μοναξιά, ή τουλάχιστον μ' άρεζε, με ηρεμούσε. Είχε κάτι, αυτό το κάτι που χρειάζεται ο καθένας μας. Μήπως δεν την χρειάζομαι πια τόσο πολύ; Μήπως τώρα πια με πνίγει; Όχι όχι, μου είναι απαραίτητη, έστω κάποιες στιγμές... Αλήθεια, ποιές στιγμές;